Anabela Gonçalves, Lissabon ~ project 44

In juli 2007 kwam er bij WereldAsielen een noodkreet binnen uit Portugal. Susan Hawkins, een Nederlandse kunstenares die daar woont, schreef ons een schokkend relaas over de situatie van de zwerfdieren daar en vroeg ons dringend om hulp, nadat zij tevergeefs bij andere organisaties had aangeklopt. Haar relaas was niet alleen schokkend maar ook zó omvangrijk, dat wij in eerste instantie niet wisten waar te beginnen. Een groot aantal dierenopvangcentra in de regio Lissabon was in zo’n grote nood, dat er praktisch geen dier meer geholpen kon worden. Een van de allerergste gevallen was het verlaten asiel in Vila Franca de Xira.

De ongesteriliseerde teefjes liepen gewoon los tussen de reuen, met nieuwe nestjes als resultaat. Op zich schattig zo’n nestje, maar de kleintjes hebben geen enkele kans in een land als Portugal.
Het voer was op, de hokken puilden uit, en omdat er praktisch geen teefje was gesteriliseerd, waren ze allemaal zwanger of hadden een nest. En dat terwijl er in Portugal al zo’n anderhalf miljoen ongewenste dieren langs de weg zwerven. Wij gingen meteen aan de slag met Susan, maar zelfs nu, na maanden hard werken, is nóg niet alles in kaart gebracht. Zelden kwamen wij zo’n grootschalige ellende tegen. Maar… dit wil nog niet zeggen dat er helemaal niets is gebeurd in die tijd, want WereldAsielen laat zich niet zo snel uit het veld slaan. Wat al snel duidelijk werd, was dat het asiel
Franca de Xira er het ergst aan toe was. Het betrof hier een opvang met oorspronkelijk zo’n 300 honden, waar de nog levende dieren tussen de dode lichamen van hun maatjes lagen. De ratten kropen er bij bosjes rond, het stonk er vreselijk en veel dieren hingen zich op in de afrastering tijdens een poging om deze verschrikkelijke plek te ontvluchten.

Deze jongen had geluk want hij werd op tijd gevonden en naar de kliniek gebracht.
De beheerders van het asiel waren in geen velden of wegen meer te bekennen en de gemeente stond op het punt alle dieren af te maken. Op het moment dat WereldAsielen werd geconfronteerd met deze ellende hadden de honden nog slechts twee weken…
In deze korte tijd probeerde Anabela, een filosofe aan de universiteit van Lissabon, met een aantal vrienden zoveel mogelijk dieren te redden. Zij ging ondanks haar drukke baan, dagelijks naar het asiel om de dieren van eten en drinken te voorzien, verzorgde de zieken en gewonden en zocht koortsachtig voor elk dier dat nog levenskansen had een opvangadres.

Een aantal dat echt niet meer te redden was, werd uit zijn/haar lijden verlost.
Voor de honden die echt niet meer te redden waren, regelde zij de hulp van enkele Duitse dierenartsen, die de dieren met een spuitje uit hun lijden kwamen verlossen. Al deze stumperdjes sliepen vredig in, in de armen van Anabela, want zij wilde niet dat er ook maar één dier alleen zou sterven. 
Het zal niemand verbazen dat deze dappere vrouw op een gegeven moment compleet op instorten stond.

WereldAsielen startte een protestactie naar de gemeente van Vila Franca de Xira om tijd te rekken. Wij spraken de gemeente aan op haar verantwoordelijkheid en eisten dat de opvang open bleef tot de laatste hond gered was. Toen de gemeente nul op het rekest gaf, werd er zwaarder geschut ingezet en dreigden we met het bekend maken in de wereldpers van wat zich hier allemaal afspeelde. Van alle kanten kregen we bijval, onze collega-organisatie Stichting Buitenlandse Asielen schoot te hulp en zelfs uit Amerika, Griekenland en België werden protesten naar Vila Franca gezonden. Alhoewel de gemeente ons nooit een officieel bericht heeft gestuurd, moet de boodschap toch zijn overgekomen want ook na de aangekondigde sluitingsdatum bleef het asiel open en kon Anabela doorgaan met haar levensreddende werk. WereldAsielen onderhield nauw contact met haar en sprak haar moed in. We weten uit ervaring dat een moreel steuntje in de rug vanuit het buitenland vaak wonderen doet.

WereldAsielen stuurde geld om alle geredde dieren medisch te laten onderzoeken, te laten steriliseren en castreren en te zorgen dat er voedsel, onderdak en anti-parasitaire middelen kwamen. Ondanks het feit dat veel dieren het leven lieten in Vila Franca, is deze reddingsaktie toch, tot op zekere hoogte, tot een goed einde gebracht. Het lukte Anabela uiteindelijk het hele asiel leeg te krijgen en alle teefjes te laten steriliseren! Vooral de laatste dagen waren erg zwaar, want zij en Susan waren praktisch nog de enigen die over waren omdat hun vrienden het stuk voor stuk lieten afweten. Deze mensen konden het niet meer aan.

Coração en en haar grote vriendin Castaninha mochten in de serre bij Susan bijkomen van alle doorstane ellende. WereldAsielen liet twee hondenhokken maken zodat de angstige dieren een eigen plekje hadden want ze kropen uit paniek overal onder. Ter geruststelling liet Susan ook speciaal voor hen een nachtlampje branden. Al deze lieve zorg heeft geholpen want het gaat inmiddels een stuk beter met hen.
De meeste honden zitten nu in opvang, wachtend en hopend op een goed tehuis. De zwaargewonde en verwaarloosde katten verzorgt Anabela voornamelijk bij haar thuis. WereldAsielen blijft natuurlijk helpen met donaties want Anabela heeft, in de tijd dat er nog géén hulp uit Nederland kwam, bijna alles uit eigen zak betaald.

Een deel van de dieren werd lang medisch behandeld en daarom reed zij zich suf om deze naar de dierenarts te brengen. Dit deed zij tot voor kort met het oude autootje van Susan, maar dat hield er mee op. Daarom vervoerde Anabela de zieke zwerfdieren, u gelooft het niet, LIFTEND.
De medewerkers van WereldAsielen wisten niet wat zij hoorden toen Susan dit vertelde. Het bleek dus dat het regelmatig voorkwam dat zieke dieren de kliniek niet bereikten omdat het Anabela niet lukte een lift te krijgen. Dat was werkelijk te gek voor woorden en daarom startte WereldAsielen de actie ‘Help Anabela aan een autootje’.  Vanuit Portugal danken Anabela, Susan en de zwerfdieren iedereen die gedoneerd heeft met een welgemeend ‘muito obrigada’!!