24 december 2010
Bij deze tijd van het jaar hoort een kerstverhaal. Nu doen we hier bij WereldAsielen nooit zo aan, maar pasgeleden kwam er zulk mooi nieuws binnen, dat we dit hier graag brengen als ‘ons’ kerstverhaal van 2010. De titel is De redding van Mijnheer Jansen.
Het begon allemaal in februari van dit jaar. Een Nederlands echtpaar, woonachtig op Kreta, ontdekte ergens op een afgelegen stuk land tussen de rotsen twee zwaar verwaarloosde dieren, een ezel en een muilezel. Beiden stonden aan hun benen vastgebonden en konden geen kant op. Grazen was daardoor nauwelijks mogelijk, maar gevoerd werden de dieren ook niet en van water was al helemaal geen sprake. Het echtpaar hoefde niet lang na te denken, het waarschuwde de ezelopvang van Suzanne en Alistair en zo snel als mogelijk gingen deze op pad om poolshoogte te nemen.
Bij aankomst was de schrik groot. Beide dieren waren er bijzonder slecht aan toe. Bij navraag bleek dat ze wel een eigenaar hadden, maar in Griekenland wil dat nog niet zeggen dat een dier dan naar behoren wordt verzorgd. Maar al te vaak is juist het tegenovergestelde het geval. Ook hier ging het om een man die bekend stond om zijn slechte omgang met dieren. Dit was inmiddels al overduidelijk, maar het werd nog eens extra bevestigd toen bleek dat hij de hoeven van de dieren regelmatig had bewerkt met een zaag.
Iedereen zal begrijpen dat men niet bepaald stond te trappelen om in contact te komen met deze dierenkweller, maar wilde men iets kunnen doen voor de arme ezel en muilezel, dan zat er helaas niets anders op. Aldus vertrok men naar het nabijgelegen dorp om de man te zoeken. Gelukkig had men hem al snel te pakken en men sprak hem aan op de slechte conditie van zijn dieren. Zoals verwacht, maakte dit totaal geen indruk op hem, maar hij vertelde wel dat hij graag van de ezel afwilde. Een uitgesproken kans om het dier te redden, maar toen men ook voorstelde de muilezel mee te nemen, viel dáár niet over te praten.
Ja, en toen stond men voor een uiterst moeilijke keuze, want als je de ezel meenam, dan hield dat automatisch in dat je zijn maatje alleen moest achterlaten. Maar als je niets deed, dan zou de ezel binnenkort helemaal niet meer kunnen lopen, want zo beroerd was het dier er aan toe. Na lang en zorgvuldig beraad werd er uiteindelijk toch besloten om de ezel op te halen en zo dan tenminste één dier te redden. Met pijn in het hart en zich voelend als een stel verraders, haalden Suzanne en Alistair de trailer op …
Teruggekeerd op de plek des onheils verlosten ze het ezeltje van het touw om zijn benen, waarna het dier gedwee mee liep naar de trailer. Maar toen gebeurde waar men zo voor had gevreesd, de muilezel begon hartverscheurend te huilen en hield nooit meer op. Het arme dier was volkomen ontroostbaar. Nog lang nadat de wagen met zijn beste vriend was vertrokken, kon men zijn verdriet tot ver in de omtrek horen.
Toen WereldAsielen van Suzanne en Alistair hoorde wat er gebeurd was, sloeg dit in als een bom. Natuurlijk waren we blij dat er in ieder geval één dier was gered, maar we bleven de maanden erna toch aandringen om ook de muilezel daar weg te krijgen. Helaas, wat er ook geprobeerd werd, de eigenaar van het dier was niet te vermurwen. De enige troost die we hadden, was dat het Nederlandse echtpaar zo lief was het dier regelmatig eten en drinken te brengen, maar tijdens de zomer verplaatste de eigenaar het dier en lukte het onze dierenvrienden niet meer de muilezel terug te vinden. En zo bracht hij opnieuw maanden in eenzaamheid door en weer praktisch zonder eten en drinken.
Maar toen, op een ochtend in oktober, verscheen er een e-mail van de ezelopvang die luidde: “We have just heard” … (Wij hebben zojuist gehoord …). WereldAsielen vreesde het ergste, de muilezel had het vast niet gered en was dood aangetroffen.
Maar niets was minder waar, want Suzanne liet ons juist weten dat de eigenaar eindelijk had toegegeven dat de muilezel ook weg mocht.
Een hoera steeg op en WereldAsielen kwam razendsnel in actie. Je wist immers maar nooit of de man zich nog zou bedenken. Nog dezelfde dag regelden we met de ezelopvang wat er nodig was om het dier te huisvesten en dat bleek nog niet zo eenvoudig, want een muilezel is tenslotte geen ezel, maar voor de helft paard. Het dier is daardoor veel groter en sterker en het kan ook veel hoger springen. Er moest dus een extra hoge afrastering komen en een grotere stal en dit allemaal binnen héél korte tijd. WereldAsielen stuurde een spoeddonatie, Alistair kon daarmee aan de slag met de bouw en gespannen telden we de dagen af.
Op 7 november was het zover en reed de trailer uit. Niet lang daarna werd ook de muilezel van het touw om zijn benen verlost en werd hij behoedzaam naar de wagen geleid. Het moet gezegd, men was wat huiverig, want men wist absoluut niet wat men kon verwachten. Het dier had immers jarenlang vast gestaan en kon wel op hol slaan. Maar niets van dit alles, het stapte rustig in, keek eens om zich heen en je zag hem denken: Nou zeg, bijzonder zo’n stal op wielen.
Bij aankomst in de opvang liep hij op zijn gemak mee naar zijn nieuwe onderkomen, een stal op maat met eigen olijfboom, jawel! Ondertussen nieuwsgierig gadegeslagen door de andere langoren.
En toen, nog vóórdat Suzanne hem een nieuw halster kon omdoen, lag hij al op zijn rug in het zand te rollen. Eindelijk na al die jaren vastgebonden te hebben gestaan, was hij VRIJ! De dagen daarna lag hij ook meer op zijn rug dan dat hij rechtop stond, hij kon er gewoon geen genoeg van krijgen. De ezels vonden hem maar een rare kwast en de mannetjes hielden hem extra nauwlettend in de gaten. Want tussen al dat zogenaamde ‘onnozele’ gerollebol door, lonkte de nieuwkomer wel stiekem naar hun meisjes …
De mensen waren met iets geheel anders bezig. Zij debatteerden over een geschikte naam voor de nieuwe bewoner. Het was uiteindelijk WereldAsielen die ‘Mijnheer Jansen’ bedacht, een Hollandse naam als gebaar naar haar donateurs. Zonder hun steun was het immers nooit gelukt ook dit zwaar verwaarloosde dier in veiligheid te brengen. Suzanne en Alistair gingen van harte akkoord, maar omdat zij van oorsprong Engels zijn, moest er wel even geoefend worden op de uitspraak van ‘Jansen’.
Met de j van Jones en de a van afternoon werd ook dit probleem snel opgelost.
Mijnheer Jansen maakt het inmiddels uitstekend. Hij blijkt een beminnelijk heerschap en vanzelfsprekend heeft hij ook al met zijn oude vriend ezel gesproken. Nog door het gaas weliswaar, maar het zal niet lang meer duren voor ze weer helemaal herenigd zijn. WereldAsielen blijft Jansen volgen, want met alleen een stal en een omheining zijn we er natuurlijk nog niet. Maar we willen ook niet dat de ezelopvang voor alles opdraait. Daarom vragen wij aan iedereen, helpt u alstublieft mee, zodat Jansens afgezaagde hoeven kunnen worden behandeld door een goede hoefsmid, dat hij ontwormd en ingeënt kan worden, dat zijn gebit schoongemaakt kan worden (heel belangrijk om goed te kunnen eten) en last but not least, dat hij na al die tijd van honger en ellende eindelijk verzekerd is van voldoende en lekker eten!
Namens Mijnheer Jansen en natuurlijk ook namens vriend ezel, ontzettend bedankt allemaal en een heel fijn, maar vooral diervriendelijk kerstfeest!
Voorjaar 2010 Actie nylon halsters voor ezels op Kreta groot succes
In WereldKrant nummer 24 vroegen wij onze donateurs om hulp voor de ezels op Kreta. Deze dieren, die het al zo verschrikkelijk slecht hebben, dragen over het algemeen een halster dat merendeels uit zware ijzeren kettingen bestaat. Dit veroorzaakt diepe wonden en veel pijn.
Het alternatief is een licht nylon halster waarvan de kosten nog geen tientje zijn. Suzanne en Alistair zetten zich in om zoveel mogelijk dieren te bevrijden van die kettingen en hen te voorzien van zo’n licht nylon halster. Maar als er geen geld is, dan is zelfs tien euro nog een heel bedrag. Daarom schoot WereldAsielen te hulp en deed in haar nieuwsbrief een oproep aan haar donateurs. Ook hier lieten deze geweldige mensen zich weer niet onbetuigd, want er kwam een mooi bedrag binnen, zodat dankzij hen nu al zo’n 35 ezels op Kreta geen roestige ketting meer dragen, maar een vederlicht nylon halster.
Pasgeleden was er weer de jaarlijkse ronde van de Engelse dierenarts en hoefsmid die de werkezels op Kreta komen behandelen. Omdat dan veel dorpsbewoners met hun dieren langskomen, zijn ook daar meteen oude halsters verwisseld tegen nieuwe nylon exemplaren.
En Suzanne heeft er altijd een stapeltje in haar auto liggen voor het geval ze onderweg een zwaar getergd dier tegenkomt. Op deze manier heeft ze ook al een aantal dieren kunnen helpen. Het geld van onze donateurs is dus meer dan goed besteed! Namens de ezels op Kreta en natuurlijk ook namens Suzanne en Alistair bedanken wij hierbij iedereen die heeft meegeholpen.