Mei 2016
Hout voor de honden in Gostomel
“Geen zielige verhalen hoor, het gaat allemaal best goed hier!” Maxim, de beheerder van het Gostomel-asiel in Kiev, is het toonbeeld van positiviteit. Voor WereldAsielen ben ik afgereisd naar Oekraïne om te zien hoe het gaat in het Gostomel-asiel, dat met ruim 800 dieren het grootste asiel in Kiev is. Op het eerste gezicht lijkt het daar inderdaad goed te gaan. De honden en katten zien er verzorgd uit, hebben fatsoenlijke onderkomens en krijgen iedere dag een verse maaltijd. Mede dankzij de steun van WereldAsielen kan dit asiel blijven bestaan in een land waar het leven niet alleen voor dieren, maar ook voor mensen nog steeds niet gemakkelijk is. Hoe wankel de situatie van het Gostomel-asiel echter is, ontdek ik als Maxim vertelt dat de waterpomp onlangs kapot ging. Voor de reparatie zijn de laatste financiële reserves aangesproken. “We hebben iedere dag 1.000 liter water nodig voor de verzorging van de dieren. We kunnen niet zonder pomp. Maar dat betekent wel dat we nu blut zijn,” zegt Maxim.
Ik help een paar dagen mee met de verzorging van de dieren in het Gostomel-asiel. Zo kom ik algauw meer te weten over de bewoners en over de mensen die dag en nacht voor deze dieren klaarstaan. Letterlijk, want Maxim woont zelfs in het asiel. Ook oprichtster Asia is hier iedere dag te vinden. Ik tref haar terwijl ze een magere hond grote stukken leverworst voert. “Dit is een heel oud hondje. Ze woont hier al jaren. Sommige mensen van buiten het asiel vinden dat ik haar moet laten euthanaseren, maar waarom zou ik? Ze doet het fantastisch!” Het beestje scharrelt op haar gemak rond en werkt gulzig de worst naar binnen. De meeste dieren verblijven al lange tijd in het asiel en gaan ook niet meer weg. Vrijwilligster Olga wijst naar een schnauzer-achtige hond met een grijze snor. “Toen ik hier 11 jaar geleden kwam werken, was hij nog een pup. Nu is hij oud en woont hij hier nog.” Een nieuw thuis vinden voor asieldieren is niet gemakkelijk in Oekraïne. Maxim zucht als ik ernaar vraag. “Het is mijn diepste wens om voor alle dieren hier een goed thuis te vinden. Helaas worden we vaak door mensen met verkeerde bedoelingen benaderd, bijvoorbeeld door types die een hond voor hondengevechten zoeken. Die mensen wijzen altijd wij de deur. Pas als na een uitgebreid vraaggesprek blijkt dat iemand echt goed voor een dier kan en wil zorgen, komt diegene in aanmerking voor adoptie.”
Soms komt er hulp uit onverwachte hoek. Zo stond er in januari dit jaar, toen het -27 graden was in Kiev, een vrachtwagenchauffeur bij het asiel met een onderkoelde puppy. Hij had het beestje onderweg in de sneeuw zien liggen, waarop hij direct zijn truck keerde en het diertje naar het Gostomel-asiel bracht. De man gaf al het geld dat hij bij zich had aan Maxim, die de puppy verzorgde. In maart werd het beestje geadopteerd door een Canadees stel. Ook op mijn laatste dag in het asiel wordt er een hondje geadopteerd. Een van de kinderen uit het gezin draagt het beestje voorzichtig naar de auto. Ik deel de mening van Maxim dat een eigen thuis voor ieder dier het beste zou zijn. Toch hebben de honden en katten het goed in Gostomel. Het is wonderbaarlijk hoe dit asiel zich met minimale middelen weet te redden, “met maximale positieve resultaten,” aldus Maxim. En dat zonder enige overheidssteun of lokale sponsoring. Daarom is voor alles de goedkoopste oplossing gekozen. Zo krijgen de honden geen brokken (de katten wel), maar wordt er voor hen gekookt op grote kookpotten. Het voedsel is een mengsel van vleesproducten, granen en groenten. De kookpotten worden met hout gestookt, evenals de ingemetselde kachels in de kattenverblijven, die zo tijdens de gure winters verwarmd worden.
Tijdens het schoonmaken van de kattenverblijven ontmoet ik Valeryi, die verantwoordelijk is voor de houtvoorraad. Hij is de man van Asia en net als zij al in de 70. “Het is zwaar werk,” zegt Valeryi. Hij laat zijn onderarmen zien die onder de blauwe plekken en wonden zitten. “Van het acaciahout. Dat is keihard.” Hij heeft enkele kettingzagen, maar zelfs ik kan zien dat deze hun beste tijd gehad hebben. Op verschillende plekken op het terrein ligt het hout metershoog opgeslagen. Voordat het gebruikt kan worden, moet het eerst goed drogen. Daarom is het noodzakelijk dat er in de zomer al een voorraad voor de winter wordt aangelegd. “Ga maar na,” zegt Valeryi, “zeven houtovens om op te koken en zeven houtkachels voor de katten. Daar is heel veel hout voor nodig.” Nu is er hout genoeg in Gostomel, maar de mankracht om het in stukken te hakken ontbreekt. Die mankracht kan wel ingehuurd worden, want er zijn in Kiev zeker mensen te vinden die dit zware werk willen doen. Alleen is er hiervoor geen geld. Maxim geeft toe dat dit het meest urgente probleem is. “Er is nog zoveel werk te doen. We willen bijvoorbeeld heel graag een mobiele sterilisatiekliniek oprichten. Daarmee kun je het zwerfdierenprobleem pas echt aanpakken. Alleen adoptie is niet genoeg. Ook de wetgeving in Oekraïne omtrent dierenwelzijn moet verbeterd worden, want die is minimaal. Wij willen ook jullie Europese standaarden. Maar voor nu is het belangrijkste dat onze dieren iedere dag gevoed worden. En zonder hout kunnen we onze honden niet te eten geven.” Helpt u mee geld in te zamelen voor de houthakkers?
Margreet van Litsenburg (donateur WereldAsielen)
Oktober 2014
Zwerfdieren helpen bestaat niet altijd alleen uit voeren en medische hulp bieden (naast uiteraard het steriliseren), maar soms ook uit het betalen van een vaste kracht om ter plekke dit werk te kunnen doen.
Bijvoorbeeld in het Gostomel-asiel in Kiev, Oekraïne. Hier heeft jarenlang Svetlana met hart en ziel keihard gewerkt om de dieren te verzorgen. Zij werd betaald door de donateurs van WereldAsielen.
Recentelijk is Svetlana met pensioen gegaan, want het werk werd op haar leeftijd vooral lichamelijk te zwaar. Inmiddels is haar plek opgevuld door Lena, dus de dieren blijven zo goed als mogelijk verzorgd worden. Maar toch willen we even stilstaan bij het vertrek van Svetlana en haar bedanken voor haar inzet al die jaren!