O Cantinho da Milú, Marateca ~ project 54

Milu Maria Silva, op handen gedragen bij de mensen van WereldAsielen, maar bij de meesten van u nog onbekend. En dit terwijl deze kleine, maar oh zo dappere vrouw, dé spil is in een groot gebied rondom Lissabon, als het om zwerfdierenhulp gaat. Dat bijna niemand in Nederland haar kent, is niet zo verwonderlijk, want zij is het toonbeeld van bescheidenheid. De grote stille kracht achter de schermen, die ook voor alle dieren van Anabela zorgde toen deze zo ziek was.

Milu’s opvang is niet alleen de veilige haven voor elke zwaargewonde, mishandelde of zieke hond uit het gebied, maar ook een toevluchtsoord voor de mensen die dag in dag uit de zwerfdieren helpen. En dan hebben we het niet over een tiental zwervertjes dat hulp nodig heeft, maar over duizenden! Omdat de bevolking nog steeds niets wil weten van sterilisatie en castratie, is Portugal ook zo’n land waar je op iedere hoek van de straat wel een ziek, aangereden of doodsbang dier kunt aantreffen. Doordat er niet wordt ingegrepen, blijven er alsmaar nesten geboren worden en stapelt het dierenleed zich op. Vaak laat men uit onwetendheid zijn huisdier niet helpen, maar veelal heeft het ook te maken met religie. Een derde factor die meespeelt, is dat men over het algemeen geen cent wil uitgeven voor zijn huisdier.

In tegenstelling tot de zwerfdieren op straat, die zich nog vrij kunnen bewegen, is het met de duizenden kettinghonden die op het platteland leven, nog veel erger gesteld. Hun situatie is ronduit erbarmelijk. Op verlaten terreinen, aan een korte ketting, moeten zij de boel bewaken en als ze geluk hebben komt er één keer per week iemand langs om wat eten neer te zetten. Maar dat is dan ook alles. Vaak zwaar aangetast door teken en vlooien, broodmager en ziek slijten deze dieren hun leven. Ook voor de kettinghonden staat Milu dagelijks klaar, want als mensen zulke dieren afdanken, dan mogen die ook naar haar opvang. Daar krijgen ze een lekker bad, worden ze behandeld tegen parasieten, krijgen ze vaak voor het eerst van hun leven goed te eten en worden zo nodig hun wonden verzorgd.

Milu werkt zeven dagen per week van ‘s morgens zes tot ‘s avonds tien, maar meestal wordt het later. Momenteel heeft zij zo’n 600 honden in haar opvang. Wat ooit begon als een dierenpension, groeide uit tot een van de beste zwerfdierenopvangcentra rond Lissabon. Een van Milu’s ‘zielige’ dieren Jessica sleepte zich voort langs de weg. Toen Milu stopte, zakte de hond van uitputting naast haar auto in elkaar. Zij reed meteen met het dier naar de kliniek. Deze geweldig lieve hond was in ieder geval veilig en werd goed verzorgd. Als klein meisje in Angola, waar Milu werd geboren, sleepte ze al zielige dieren mee naar huis. Dit resulteerde al snel in een roedel van achttien zwerfhonden, waar zij als tienjarige al de algehele zorg voor had.

In 1975, na de Anjerrevolutie, kwam zij met haar ouders naar Portugal. Het gezin had alles achter moeten laten en had geen onderdak. Daarom nam het zijn intrek in een pension. Milu kwam al snel in dit pension te werken en nam jaren later, na ziekte van de eigenaar, de zaak over. Na vele jaren van keihard werken zag zij eindelijk kans haar grote droom te verwezenlijken. Zij verkocht al haar bezittingen, schafte van het geld een stuk grond aan en bouwde er een dierenpension. Het kreeg de naam ‘Quinta das Patinhas’ (Boerderij van de Kleine Pootjes).

Deze pups lagen moederziel alleen op een verlaten bouwterrein. Toen Milu hen vond, waren ze nog veel jonger dan hier op de foto. Een vreemde zwerfhond had zich over de kleintjes ontfermd en beschermde hen. Dat redde hen uiteindelijk het leven. Milu nam zowel de pups als de volwassen hond liefdevol op in haar opvang. Voor Portugese begrippen liep het pension goed, maar Milu kon haar ogen niet sluiten voor de ellende buiten de hekken. Dagelijks werd zij geconfronteerd met aangereden dieren langs de weg waar niemand voor stopte en nesten huilende pups die als oud vuil waren gedropt in de afvalcontainer bij haar supermarkt.

En zo kregen de zwervertjes al snel de overhand en puilde het pension binnen de kortste keren uit. De omgeving begon te klagen en Milu en haar dieren moesten weg. Natuurlijk kan dat zomaar niet, dus spande zij een rechtzaak aan tegen de gemeente. Ondertussen keek zij al wel uit naar een nieuwe lokatie en vond die ergens ver weg in het achterland. Toen zij daar echter iets probeerde op te zetten, trok de gemeente de bouwvergunning in en alles wat zij overhield was een kaal stuk land. Maar Milu gaf niet op, omheinde het terrein en zette er met de hulp van WereldAsielen een aantal verplaatsbare houten tuinhuizen op. Zo kon de gemeente geen bezwaar meer maken en waren de dieren toch geholpen. In elk tuinhuis ‘woont’ nu een roedel zwerfhonden.

Omdat men Milu inmiddels weet te vinden, worden er regelmatig ‘s nachts dieren aan het hek gebonden. Vaak zijn deze ernstig verwaarloosd, oud of ziek. Ook zij mogen natuurlijk blijven, want zet zulke stumpertjes maar weer eens op straat. Alle zieke, gewonde of geopereerde honden verzorgt Milu bij haar thuis. Momenteel zitten er vele dieren die extra zorg nodig hebben.

Alle tegenslag, maar vooral ook alle onkosten, hebben Milu inmiddels behoorlijk onderuit gehaald. Maar omdat zij nooit klaagt of ergens om zal vragen, was het Anabela die voor haar in de bres sprong. Zij belde ons op en vroeg of we alsjeblieft konden helpen. Er waren niet genoeg hokken meer om de dieren in onder te brengen en de winter kan in dit deel van Portugal behoorlijk hard toeslaan. Wij voldeden graag aan dit verzoek en dus kreeg Milu in onze nieuwsbrief ‘De WereldKrant’ het hoofdartikel. Hierin riepen wij onze donateurs op om te helpen. Wij weten dat de mensen die WereldAsielen steunen zeer begaan zijn met het lot van de buitenlandse zwerfdieren en dus hoopten wij op veel respons.

Onze hoop bleek niet tevergeefs, want er werd geweldig gereageerd. Er kwam genoeg geld binnen om een aantal extra hokken aan te schaffen en er bleef zelfs nog een bedrag over. Van dit geld kon Milu een eenvoudige quarantaineruimte realiseren. Deze stond al heel lang op haar verlanglijstje, maar het was er nooit van gekomen omdat er geen geld was. Dankzij de donateurs van WereldAsielen werd nu dit probleem ook opgelost.

Milu is nog steeds diep onder de indruk van alle hulp uit Nederland. Zij en haar bijna 800 zwerfdieren bedanken vanaf deze plek iedereen die heeft meegeholpen, want dankzij u hebben alle dieren in de opvang nu een dak boven hun hoofd. Een geweldige prestatie!