november 2007
Reisverslag door Birgitta Machielse
Op dinsdag 6 november 2007 vertrok ik naar Uruguay om Mary Brown van de stichting Animal Help gedurende 17 dagen te helpen met haar dieren in het plaatsje Pando, onder de rook van Montevideo. Twee jaar geleden heb ik Mary Brown ontmoet toen ik een rondreis maakte door Uruguay. Zij is de enige persoon in Uruguay die mishandelde of gewonde dieren redt en opvangt en een nieuw huis voor ze zoekt. Ik ben al die tijd contact met haar blijven houden en heb haar financieel ondersteund voor zover dat mogelijk voor mij was. Maar nu vond ik het hoog tijd om haar persoonlijk te gaan helpen.
Een dag later, op woensdag 7 november, kwam ik aan in Montevideo. Ik herkende Mary meteen: ze is heel klein en heeft lang blond haar, net een engel om te zien. Pando is gelukkig maar een half uurtje rijden vanaf het vliegveld Montevideo. Eenmaal op Animal Help aangekomen werd ik begroet door een roedel van ca. 35 loslopende honden. De andere honden zaten in kennels, sommigen bij elkaar en anderen zaten helaas aan een ketting aan een hondenhuis vastgebonden, omdat ze gevaarlijk voor andere honden kunnen zijn. Mary heeft momenteel 128 honden en een paar paarden. In huis heeft ze een lamme papegaai die ze van de markt heeft gered, een blinde kat en een schildpad in de badkamer (dus opgelet, want hij kan tijdens het douchen in je tenen bijten). De familie is ook echt heel lief en gastvrij: Tato (haar man), vriendin Karen, zoon Ashley en adoptiezoon Carlitos.
In Uruguay is het heel gewoon een hond aan te schaffen, deze niet te steriliseren en gewoon op straat los te laten lopen, met alle gevolgen van dien. De meeste gevallen die binnenkomen bij Mary zijn honden die betrokken zijn bij verkeersongelukken. Verder worden honden ook vaak in vreselijke toestand achtergelaten of gedood door ze op de treinrails vast te binden. Linda, een mooi, lief hondje dat aan de treinrails geketend was, heeft ze kunnen redden. Het arme dier moet hierdoor helaas wel één poot missen. Honden worden ook wel beschoten met wapens en raken daardoor vaak deels verlamd, als ze het al overleven. Dan zijn er nog honden die zo mishandeld zijn dat ze blind zijn, enz. enz. Mensen geven hier niet veel om dieren.
De volgende dagen in Pando worden gelijk al gevuld door vreselijke gevallen waar we op af moeten gaan. In Montevideo moeten we een hond afhalen bij haar dierenarts Diego. De hond, een soort zwarte labrador, is op straat door een bus overreden. Haar heupen zijn compleet verbrijzeld en ze bleek 4 dode pups in haar buik te hebben. Nadat ze zo drie dagen in een goot heeft gelegen, heeft eindelijk iemand Mary gebeld. De hond wordt op Animal Help in een zelfgebouwd wagentje gelegd met gaas op de bodem, zodat de ontlasting eruit kan lopen. Het is een schat van een hond. Ze krijgt 2 keer per dag sterke antibiotica, pijnstillers, vitamines etc. via het infuus. Helaas is ze na 7 dagen toch overleden, waarschijnlijk door de inwendige infectie die ze had opgelopen. Het dier moet een vreselijke pijn hebben gehad.
Daarna hebben we nog een soort colly gered. Een politieagent belde Mary dat er een aangereden hond lag. We namen een muilkorf, anti-shockmiddel etc. mee. Alle gewonde dieren krijgen dit zo snel mogelijk door haar geïnjecteerd. We hebben de hond met behulp van de politieagent in de bus getild en zijn terug gereden naar Animal Help voor verdere verzorging. Helaas heeft Mary geen röntgenapparaat om te zien of het dier iets gebroken had. Hij kon zich verder niet bewegen.
De volgende dag moesten we een hele grote hond van straat halen. De hond was neergeschoten met een groot geweer, maar dit kwamen we pas te weten nadat de dierenarts hem had geopereerd. We hebben hem Goofy genoemd, hij heeft van die hele grote mooie trouwe hondenogen.
Een pup van 3 maanden is door Karen gevonden die ook weer aan de treinrails was vastgebon
den. Hij had een gigantisch kankergezwel aan zijn geslachtsdelen en leed ook aan een huidziekte waarbij de haren uitvallen.
Een prachtige greyhound (Chippy) werd op een gegeven moment ook binnengebracht na een aanrijding, evenals een klein hondje dat midden op de weg lag. Dit hondje heeft het helaas – ondanks reanimatiepogingen – niet overleefd. En zo hebben we iedere dag nieuwe gevallen gehad.
Het is ongelofelijk wat hier gebeurt. Er zijn wel sterilisatieprojecten en er is zelfs een groot asiel, maar Mary is echt de enige die zich bekommert om de gewonde en zieke zwerfdieren. Het asiel neemt geen dieren meer op omdat het vol zit. Daarnaast komen er dagelijks mensen bij haar binnen voor medische hulp voor hun huisdieren. Een stel met een vergiftigde kat, een man met een pup met open gehemelte etc. etc. Ze denken dat Mary gesteund wordt door de overheid, maar dat is dus NIET het geval. Zelf hebben ze helemaal geen geld (of dat zeggen ze). Dus vraagt Mary geen enkele vergoeding!
Mary wordt verder de hele dag gebeld, met name ook over mishandelingen. Zij klimt gelijk in de pen om op te komen voor de rechten van de dieren. Ze heeft contact met verschillende rechters. Helaas is het wel zo dat de dieren bijna altijd weer terugkomen bij de eigenaar. Zij kan zelfs een gevangenisstraf riskeren als de eigenaar aangeeft dat hij geen inkomsten heeft, omdat zijn paard bijvoorbeeld in beslag is genomen.
Mary geeft al haar geld uit aan de dieren en moet zich vaak dagelijks zorgen maken of ze volgende maand wel weer hondenvoer kan kopen. De mensen willen geen adoptiehond, dus het aantal honden groeit met de dag.
10 augustus 2010
Hoewel Mary Brown door haar ruime ervaring met zwerfdieren toch echt wel wat gewend is, was ook zij onlangs diep geschokt door de vondst van het hondje Lucas, wiens achterpoten afgehakt bleken te zijn. Het doodsbange diertje was er zeer slecht aan toe, maar toen Mary liefdevol zijn vertrouwen wist te winnen kon zij hem meenemen voor onder meer een botoperartie bij de dierenarts.
Inmiddels is Lucas langzamerhand herstellende. Zijn achterpootjes krijgt hij niet meer terug, zijn vertrouwen in mensen echter wel en dat is niet zo gek, want inmiddels wordt hij door alle mogelijke zorg en liefde omringd.
Mary’s man is nu bezig met een roelstoel-achtig karretje voor Lucas, zodat hij zich makkelijker kan voortbewegen, maar Lucas is zelf inmiddels ook innovatief en ondernemend gebleken.
Rotty (10 oktober 2010)
Rotty was door een auto aangereden. Door het ongeluk kwam hij in het water langs de snelweg terecht. Toen hij eruit werd gehaald, bleek hij ernstige inwendige bloedingen te hebben. Maar … hij heeft het gered! Hij kan weer lopen. Rotty heeft een ontzettend serieuze blik, maar hij kwispelt met zijn staart, dus dat zit wel goed. Op de foto’s Rotty vlak na het auto-ongeluk en een maand later, nadat de dierenarts en Mary Brown zich over hem hadden ontfermd.