Begin februari is in Spanje een eind gekomen aan het jachtseizoen. Of dit afschuwelijke onderdeel van de Spaanse cultuur nog niet erg genoeg is, luidt het einde van het jachtseizoen een nog veel grotere gruweldaad in … Jaarlijks worden er nl. tienduizenden galgo’s en podenco’s op wrede wijze gedumpt. In het gunstigste geval worden ze ‘gewoon’ aan hun lot overgelaten, maar het grootste deel van deze stakkerds sterft een onzichtbare en eenzame dood.
Enkele honden hebben het geluk opgemerkt te worden door een kleine maar zeer toegewijde groep dierenvrienden. Eén van hen is Antonio Murciano (WereldAsielen project 08) die al zijn hele leven opkomt voor de meest kansarme dieren in het zuiden van Spanje.
In Jaén en omgeving (Andalusië) staat hij bekend om zijn engelengeduld én om zijn vangkooi. ‘Antonio el Grande’ zoals hij ook wel genoemd wordt is nl. niets teveel als er een dier in nood verkeert en desnoods wacht hij dagen in de struiken in de hoop het vertrouwen van een dier te winnen. Sommige dieren zijn echter zo getraumatiseerd dat het vangen alleen lukt middels de vangkooi.
Veel dieren zijn al op deze manier gered van een zwervend en uitzichtloos bestaan; enkele van hen vinden na een periode van lichamelijk en geestelijk herstel een ‘gouden mand’ in Spanje of in Duitsland.
Antonio loopt al tegen de 70 en is fysiek ook niet meer de fitste (met twee kunstheupen en twee kunstknieën); evengoed peinst hij er niet over om te stoppen. De dieren kunnen hem (nog) niet missen, vandaar …. ❤️.